Han klødde seg langsomt i skjegget, mens han så på meg og sa: 

– Du vet. Av og til er livet slik at man bare må hoppe og håpe at det er vann under. 

–  Tror du det er vann der?

 – Ja, det tror jeg. Det vil nok helst gå bra. 

Og så hoppet jeg.